Systeem- en communicatietheorie

Systeemtheorie

Systeemtheorie beschouwt een mens als een zichzelf ontwikkelend systeem, dat zelf weer deel uitmaakt van andere systemen: het gezin, het team, de afdeling waar men werkt. Het gaat erom dat je een verschijnsel steeds in de context van een groter geheel plaatst. Alsof je met een breedhoeklens ernaar kijkt in plaats van met een zoomlens. Elk systeem is autonoom in zijn ontwikkeling, maar daarnaast, net als bij een mobile, verbonden met de omgeving. Het beïnvloedt en het wordt beïnvloed.

De dialoog is nodig omdat je in je eentje niet kunt weten of je op een goed denkspoor zit. Daar heb je andere mensen voor nodig: wij zijn als het ware inter-personen. Dat is ook het belangrijkste verschil met andere stromingen: de systeemtheorie plaatst een probleem niet in een persoon, maar in de wisselwerking tussen personen.

Communicatietheorie

Communicatietheorie verklaart wat er tussen mensen gebeurt. Axioma: je kunt niet niet communiceren. Daaruit volgt: je kunt je niet niet gedragen. Gedrag is onze buitenkant. Daarmee oefenen we invloed uit op de binnenkant (opvattingen, gedachten, gevoelens) van de ander: de overkant.

De betekenis van communicatie ligt niet in intenties, maar in het effect dat je oproept. Door onze betrokkenheid is er altijd sprake van invloed: je kunt niet niet beïnvloeden. Het doet er toe wat je zegt en hoe je het zegt, maar: de ander is de unieke betekenisverlener. Bij het overbrengen van een boodschap gaat het niet alleen om inhoud (inhoudsniveau), maar relatie en gedrag zijn van minstens even groot belang (betrekkingsniveau).

De PRO-driehoek

Als iedereen zijn Rol weet te vinden, voldoende in lijn met de Organisatie en passend bij wat je als Persoon aan kwaliteiten te bieden hebt, mag het resultaat er zijn. En dat resultaat telt!